de Staat

Ze staat er zo stijlvol. Vol trots, als een moeder op het huwelijk van haar enige kind. Niet het enerverende type met haar overdreven gefrunnik aan het kleed. Neen, het is er eentje van de 'ik weet dat het goed zit'-soort. Ze was piepjong tijdens de eerste grote oorlog. De bezetter woonde in haar kamers. Ze was voorbestemd tot glamour, maar de stad die achter haar moest groeien, is nooit meer geworden dan wijk met zomerverblijven. De tijd gaf haar wat scheurtjes, en de mens plastic ramen en een laagje verf. Ze kijkt nog steeds uit over de zee, haar groenbeklede torens zijn bakens, maar hun vurig oog schijnt vandaag slechts buislamplicht.

Residentie Palace, Zeebrugge (beschermd monument)

(terwijl ik dit schrijf krijgen we het bericht dat het niet zo goed gaat met m’n opa, ik hoop dat het minder ernstig is dan het aan de telefoon klinkt, en dat hij nog wat blijft, ook hij is een monument)

kom kom

laat me je dragen
neen, wees maar niet bang
ik laat je niet vallen.

straks ga ik je wassen
met schuim en met spons
maar eerst kotsen we samen
wat rest uit je kom

(of hoe afruimen en afwassen inspirerend kan werken)

En dan eet je op een zondagmorgen eens boterhammen met rozijnen. En dan springen die rozijnen zomaar in je gezicht, als een grote bende Griekse jeugdpuistjes. En dan kust je vriend, vriendin of man of vrouw je goedemorgen, en zegt die "Oh, wat kussen jouw duizend monden heerlijk. Om op te eten, zo heerlijk." En dan zeg jij "mmm, doe maar." En dan doet die dat. En dan begint die te schreeuwen, maar niet van vreugde of huppelhartjes, neen. Dan roept die van pijn, want die duizend monden hebben niet alleen lippen, die hebben ook tanden van hap, hap, bijt knauw, sjiek. En, en, en…
en
wat is dat toch een geweldig woord, een geverswoord, een woord van meer, en meer, en meer. Geen hebberswoord, neen. Het is een woord dat voorbij komt en de bomen blaadjes geeft en kleur, en wind in hun kruin, en alles wat er is of zou kunnen zijn.

Voila, dat is nu een stukje over normbesef zie.

(een Wim Helsen-dvd bekijken kan ernstige gevolgen hebben)

En dan vissen we de karpers uit de kelder van je buren. Die zwemmen tussen kratten - om koperpoets jankend - omagoud. Langs eeuwenoude humo’s, jaargang 8 tot 24. Rond etiketvrije flessen, dure - Franse - rode wijn. Die walst aan - onder - door - de trap. Tikt de trapboom - tapt de trede - zwijmelt verder richting de glasbak, schuurt daar flesjes uit Jupille, laat de geest vrij van het feest, neemt het ritme, legt de basis... voor het concert van de eeuw.

(ok, het gaat hier al een tijdje minder over muziek, maar deze komt alweer in de buurt hé)

Er is een rode pull-man, die loopt alsof hij zijn hond uitlaat. Hij wordt nagekeken door een vrouw die een arm lijkt te missen. Op de achtergrond gaat een meisje op in de muur, een muur waar dichter bij mij ook een student op afloopt. Hij kijkt voor zich uit en lijkt vastbesloten. Net als een jonge vrouw - met helder wit topje - die met gebalde vuist op een Wilfried Martens-achtige afloopt. Een rugzaktoerist kijkt even opzij, en vrouwen uit het oosten lezen een kaart.
Tussen hen in loopt een buschauffeur.
De bus mist een bocht en ramt een wegwijzer. Dat restaurant was altijd al moeilijk te vinden. Ze hebben er kaas van eigen koeien, en radijzen uit een bloembak. Ik kwam er wel eens met mijn vorige vrouw. Iemand stapt uit waar niemand lijkt te wonen. Ze stampt ziedend in het rond. De plassen springen op. Hoog. Zo mooi. Vluchtig en dronkenmakend (woede wordt niet naar waarde geschat).
Het station lijkt verplaatst, neen, de stad uit voor het weekend. Waarom lijk ik dat elke keer te vergeten? Ben ik verstrooid of gewoon nonchalant, of dwaalden de Mountains of Madness nog door mijn hoofd?
Thuis speelt een film, en Eddie M speelt Axel F, net als Harold.

en het rockt / en het zwoelt
en het fluistert / en het koelt

van dubdubdub’s met kiwi’s en bergappelsienen
naar zonglanzende wolken met ijs en chocolade

en het reist / en het geurt
en het droomt / en het kleurt

van violen in het park met stemmen van karton
naar onzichtbare krekels met vakantie in orange

(en ja, ik weet dat het vandaag 11 december is, maar toch)

Het gebouw had een naam, en ook wel iets koninklijks, maar ik dacht aan een hond. Zijn kleur was vervaagd in het roet van de jaren, maar hij stond er nog trots, naast - vers en onkundig - schreeuwend beton. En straks word ik 50, en hij er wel 100, en worden zijn buren steeds jonger en jonger.
Een gast stond te blaffen, zo luid en uitbundig. Voor iedereen en alles, maar vooral voor zichzelf. Zijn kop in z’n kap. Was het uit schaamte, of zag hij iets anders dan bussen en auto’s en mensen die renden terwijl ze toch wisten dat het te laat was?
De trein was al verder, en de bus liet ons wachten. Gelukkig geen regen, ik had geen zin in een koffie. Speculoos dan weer wel, en yoghurt met noten, of misschien wel rozijnen, maar niet van die bleke. Het was weer om te waaien, en te leunen op de wind.
Een vrouw sprak me aan. Ze kwam uit een boek. Ik wilde ze kwijt, maar ze dramde maar door. Negeren, dat hielp niet, en gelukkig was daar, haar rotverwend kind, om aandacht te eisen.
Er kwam een auto het plein opgereden. Hij leek iets te zoeken. Nee-neen, geen lama, het is een vulkaan. Hij wijst je de weg, maar haast zich verloren.

witte lijnen / zwarte vlekken / hotellobby / tl-trauma / lift omhoog / lampjes schuiven / ogen knippen / naar vervaging / dakverdieping / zenith licht / witte vlekken / zwarte lijnen

(Normaal ging het bericht onder deze titel over pleisteren, spaghetti en voetbal gaan, maar dit wilde er blijkbaar eerder uit. Later een 2de poging)

Als Ieper naar Oostende zweeft
Als graan terug "kraan met boot bij" wordt
Als Grimshaw inspiratie vindt
Als blauwgrijs spannend schoon kan zijn

Als licht niet schijnt maar dronken zwaait
Als Reed in huis akoestisch speelt
Als jij het wij naar barbecue geurt
Als blauwgrijs spannend schoon kan zijn

schrijfmuziek:
Howe Gelb: Pedalless
Mark Lanegan Band: Bubblegum

De voering van je jas koekt samen, en terwijl je gal het warm heeft sterft je hart en rilt je rug in golven van synthetisch geluk.

Maar eerst nog de herfst (volgende week meer hierover)

Het jaar verliest z’n haren / zijn baard verzwaart, verlicht

Zijn opaheid lacht barsten / in een huid die stralend zwicht